Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Επιστολή του Σαράντου Νικητόπουλου.

Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή (sic)-απαγωγή μου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια και μετά από ένα κακόγουστο και αχρείαστο σόου όπου συμμετείχαν πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, περιπολικά της άμεσης δράσης, εισαγγελείς κ.τ.λ., με σπασμένες πόρτες (παρόλο που είχα παραδώσει τα κλειδιά μου) και με αστεία «ευρήματα» στην οικία μου, όπως αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό, λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία καθώς και πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ όπου για αρκετές ώρες διάφοροι κουκουλοφόροι εναλλάσσονταν μπροστά μου χωρίς να απαντούν στην ερώτησή μου αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη, χωρίς να επιτρέπουν την επικοινωνία μου με συνηγόρους, αλλά και χωρίς να με ρωτούν τίποτα απολύτως. Αργά το βράδυ της 11ης Απριλίου μου κοινοποιήθηκε η έκθεση σύλληψής μου για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και μου φορτώθηκαν κατηγορίες που αφορούν ούτε λίγο ούτε πολύ ολόκληρο τον ποινικό κώδικα. Για την ιστορία, παρόλο που είχα συλληφθεί, δεν μου επετράπη εκ νέου η επικοινωνία με τους συνηγόρους μου.

Ταυτόχρονα, καθώς και για όλες τις επόμενες μέρες ξετυλιγόταν το γαϊτανάκι του ψεύδους σε μια επαίσχυντη επανάληψη του κλίματος τρομο-υστερίας που ζήσαμε και στο παρελθόν, από όλους αυτούς τους παπαγάλους δήθεν δημοσιογράφους που στην ουσία αποτελούν το γραφείο τύπου της αντι-τρομοκρατικής, αναπαράγοντας άκριτα διαρροές από αστυνομικές πηγές, δελτία τύπου της αστυνομίας και ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να δημιουργηθεί επιβαρυντικό και εν τέλει καταδικαστικό κλίμα εις βάρος του οποιουδήποτε «φερόμενου ως»... Αυτή τη φορά έτυχε να είμαι εγώ. Βαφτίστηκα λοιπόν «άνθρωπος κλειδί», «ηγετικό μέλος», «συνδετικός κρίκος», «αυτός που ξέφυγε από τη συμπλοκή στη Δάφνη», «διανοούμενος», «σκληρός αντιεξουσιαστής» κ.τ.λ. και όλα αυτά χωρίς κανένα εις βάρος μου στοιχείο. Μόνο «γυναίκα μυστήριο» δεν με αποκάλεσαν και αυτό προφανώς λόγω φύλου. Αξιοι οι μισθοί λοιπόν όλων αυτών των επίδοξων συνεχιστών του Γκαίμπελς, αλλά συγγνώμη ξέχασα αυτός ήταν φασίστας -ενώ τώρα έχουμε «δημοκρατία με πυγμή» κατά δήλωση του εκλεκτού των Αμερικάνων υπουργού Προ-Πο.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες, συνεπώς και τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Ε.Α. Αυτό που δεν αρνούμαι και ουσιαστικά είναι αυτό που με οδήγησε στη δεινή θέση που βρίσκομαι σήμερα (σε μια υπόγεια φυλακή, σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης και με οπτικό πεδίο το πολύ 20 μέτρων) είναι η μακροχρόνια ένταξή μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, η παρουσία μου σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του, καθώς και η συνεχής και θέλω να πιστεύω συνεπής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες των οποίων ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό που δεν αρνούμαι είναι η συντροφική πολιτικά και φιλικά σχέση που διατηρούσα με το νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα καθώς και με κάποιους εκ των συγκατηγορούμενών μου. Οπως είναι εύλογο μετά από τόσα χρόνια δραστηριοποίησης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες, γνωρίζω και θεωρώ συντρόφους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους με κάποιους εκ των οποίων συνδέομαι και φιλικά. Δυστυχώς όμως βιώνω στο πετσί μου το νέο δόγμα των «φωστήρων» της καταστολής, την ποινικοποίηση των πολιτικών, φιλικών και κοινωνικών μας σχέσεων.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αγωνιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες και οι ρίζες αυτές είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, στα βουνά, στις πόλεις, στους «νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου και των άλλων ξερονησιών, στους τόπους εκτελέσεων, στις φυλακές. Στη χώρα αυτή βαθιές ρίζες έχει και η κρατική τρομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, η φρασεολογία αλλάζει και η ουσία παραμένει ίδια, δύο κόσμοι σε σύγκρουση, ο κόσμος των καπιταλιστικών δολοφονικών συμφερόντων και ο κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων. Εγώ σε αυτή τη σύγκρουση έχω επιλέξει και υπερασπίζομαι τη μεριά του «οδοφράγματος» στην οποία στέκομαι, δεν έχω καμία πρόθεση να υπογράψω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ούτε καμία δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης της πολιτικής μου ένταξης και δράσης και είμαι περήφανος γι' αυτό. Τώρα που οι συνέπειες της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ στη χώρα μας με την παρουσία του ΔΝΤ, εγώ θυμάμαι ότι πριν 10 χρόνια στην Πράγα, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές απ' όλο τον κόσμο, διακόψαμε μετά από σφοδρές συγκρούσεις τη συνεδρίαση αυτού του εγκληματικού μηχανισμού, την επόμενη χρονιά στη Γένοβα οι εγκληματίες του κεφαλαίου απάντησαν στη μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν (αυτή της βίας) με τη δολοφονία του CARLO JULIANI. Τότε ήμασταν κατά δήλωση του εγκληματία πολέμου Μπλερ «περιοδεύων θίασος αναρχικών», άλλες φορές ήμαστε οι «προβοκάτορες» που «παρεισφρέουν» και «αμαυρώνουν», άλλες φορές πάλι «απολίτικοι χούλιγκαν», άλλες φορές κατ' άλλους «περιθωριακοί των Εξαρχείων» κ.τ.λ.

Η αλήθεια είναι άλλη βέβαια. Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος του οποίου ο λόγος και η δράση υπάρχει και αλληλεπιδρά στην κοινωνία όπως φάνηκε στο εξεγερτικό ξέσπασμα τον Δεκέμβρη του 2008, η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος που αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των εργατικών ατυχημάτων, των ανθρωποθυσιών δηλαδή στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών, αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των φυλακών με τους σχεδόν 400 νεκρούς την τελευταία 10ετία, που στέκεται αλληλέγγυος στους μετανάστες που δολοφονούνται καθημερινά στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας, που βασανίζονται και εξευτελίζονται στα Α.Τ. αλλά και στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. Παγανή και αλλού), στέκεται αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους, αντιστέκεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος και συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε ένας χώρος που δεν αναγνωρίζει στο κράτος το μονοπώλιο της βίας και προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεών του να μπει κοινωνικό ανάχωμα στις διαρκείς επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την ανιδιοτέλεια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο της καταστολής που δεν διστάζει να δολοφονήσει 15χρονα παιδιά, να δαιμονοποιήσει ολόκληρες περιοχές (γεγονός που οι κάτοικοι των Εξαρχείων γνωρίζουν καλά), να ποινικοποιήσει πολιτικές, προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και να κατασκευάσει κατηγορητήρια για λόγους πρόσκαιρης πολιτικής σκοπιμότητας, όπως στην περίπτωση του Αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο στο Κερατσίνι που βαφτίστηκε «τρομοκρατική» οργάνωση το Δεκέμβρη του 2009, όπως στην περίπτωση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αριστοτέλους πάλι το Δεκέμβρη του 2009, όπου οι «Πραίτορες προστασίας του πολίτη» φορτώνουν μολότωφ σε περαστικούς, όπως το 2003 πάλι στη Θεσσαλονίκη, με το διαδηλωτή SIMON CHAPMAN που και σε αυτόν φορτώθηκαν μολότωφ, όπως στην περίπτωση της ζαρντινιέρας όπου ισχύει η λαϊκή ρήση «και δαρμένος και κερατάς», όπως στην περίπτωση του διαδηλωτή Μάριου Ζ. όπου σαμπουάν και μπουρνούζι βαφτίστηκαν όπλα, όπως, όπως, όπως... και πόσα άραγε δεν ξέρουμε;

Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σαν σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ C4Ι), σε μια χώρα που το κράτος έχει κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία, γεγονός που πιστοποιείται από τις μηχανοκίνητες συμμορίες της ΕΛΑΣ και τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους που αποκλειστικό σκοπό έχουν την αποτροπή και το τσάκισμα των κοινωνικών αγώνων. Σε μια χώρα που πλέον τελεί επίσημα υπό τη δικτατορία του ΔΝΤ, σε μια χώρα που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και οι 9 σφαίρες στο σώμα του περαστικού Nicola Toddy στο Βύρωνα ονομάζονται «αίσθημα ασφάλειας», σε μια χώρα που το να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς την περιστολή δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες και θυσίες και την πλήρη οικονομική αφαίμαξη των ασθενών κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των καπιταλιστών ονομάζεται «πατριωτικό καθήκον», σε μια χώρα που η αλαζονεία, το θράσος και η διγλωσσία των εξουσιαστών δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους είναι αυτή που οδήγησε εδώ και όχι κάποιοι «νεφελώδεις» και «απρόσωποι» κερδοσκόποι.

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν η αντίσταση στα σχέδια των καπιταλιστών είναι μονόδρομος και καθήκον. Αντίσταση μέσα από αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά εγχειρήματα, με γνώμονα την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο με αφορά, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Θα συνεχίσω να αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται -επ' ουδενί όμως την πολιτική μου ταυτότητα, ένταξη και δράση.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά κάθε αγωνιστή

Ο «φερόμενος» ως και δεν ξέρω και 'γώ τι Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ' Πτέρυγα Κορυδαλλού

ΥΓ. 1 Το ιδιώνυμο της «κουκούλας» ισχύει ή όχι γι' αυτούς που με «απήγαγαν» και με περιέφεραν ως τρόπαιο μπροστά στις κάμερες από τη ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων και τούμπαλιν;

ΥΓ. 2 Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κάθε τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ: Από τα βασανιστήρια στο... ουισκάκι με πατατάκια.


10.04.2010, περίπου 10 το βράδυ. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης με προσεγγίζει σε δρόμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Δύο μπάτσοι προτάσσουν τα όπλα τους και μου περνούν χειροπέδες. Στο επόμενο λεπτό καταφτάνει αντιτρομοκρατικάριος με «Freewind» και εμφανώς ανακουφισμένος αναφωνεί «αυτός είναι». Μετά από μια τρελή πορεία, με τους μπάτσους αγχωμένους και τον «αντί» να τους ηρεμεί, φτάνουμε στη ΓΑΔΑ. Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: «Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του». Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση «πυροδοτεί» και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο «επαγγελματικές» μέθοδοι ανάκρισης. Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι «αντί» έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια.

Οταν ξαναβρίσκω λίγο τις αισθήσεις μου, συνειδητοποιώ ότι το σώμα μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει πλήρως και έχουν πρηστεί. Η ένταση της κατάστασης μου έχει προκαλέσει δύσπνοια και λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (στίγμα μεσογειακής αναιμίας) νιώθω την πίεσή μου χαμηλή. Αντιλαμβάνομαι ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι το πρωί σε σίγουρα χειρότερες συνθήκες. Παθαίνω κάποιου είδους κρίση και καταρρέω. Οι κουκουλοφόροι δείχνουν να ανησυχούν, αλλά περιμένουν. Με βάζουν να κάτσω και μου ρίχνουν νερά στο πρόσωπο. Δεν έχουν πειστεί ακόμα, ενώ η συμπτωματολογία εντείνεται. Με ρωτούν αν παίρνω φάρμακα και τους εκστομίζω τη λέξη «αναιμία». Δεν δείχνουν να πείθονται, αλλά καλού - κακού φωνάζουν τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής. Τελικά, εμφανώς ανήσυχοι, φωνάζουν κάποιον γιατρό που με εξετάζει και με μεταφέρουν στο ιατρείο μη ρισκάροντας να πάθω κάτι μέσα στη ΓΑΔΑ. Εκεί, μετά από κάποια ώρα, συνέρχομαι και σε κακή κατάσταση με πηγαίνουν στο κελί μου. Η όλη διαδικασία πρέπει να κράτησε γύρω στις τρεις ώρες (λέω «πρέπει» γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου λόγω της φυσικής και ψυχικής ενέργειας που κατανάλωσα), ενώ η περιγραφή των λεπτομερειών του βασανισμού είναι εκ των πραγμάτων ελλιπής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τα πρόσωπα των βασανιστών μου.

Από το επόμενο πρωί ξεκινάει μια πιο «φιλική» μέθοδος ανάκρισης. Η χρονική διάρκεια αυτής της «προσέγγισης» κράτησε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ της προφυλάκισής μου στις φυλακές των Τρικάλων. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τρία υψηλόβαθμα στελέχη της αντιτρομοκρατικής. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ («έλα μωρέ δυο σφαλιάρες έφαγες») οι προσφορές ήταν πλούσιες. Τσιγάρα, νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, καφές και... ουισκάκι με πατατάκια, ήταν πάντα στην ευχέρειά μου για παραγγελία. Η «φιλική» αυτή προσέγγιση περιείχε τις ίδιες, αλλά και άλλες, ερωτήσεις που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου. Το σκηνικό είχε απ' όλα. CD's με τηλεφωνικές συνομιλίες, φωτογραφίες, αντιτρομοκρατικάριους στο ρόλο του καφετζή με το δίσκο στο χέρι!!!

Ολα αυτά γιατί «εγώ ήμουν ο καλλιεργημένος, με γυναίκα και παιδιά», ενώ οι υπόλοιποι ήταν «διεστραμμένοι, τρελοί» και πολλά άλλα. Από την αρχή πόνταραν στο γεγονός ότι είμαι πατέρας ανήλικων παιδιών και θα συνεργασθώ. «Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι, πώς θα μεγαλώσουν; Πες μας και θα φροντίσουμε εμείς να βγάλεις λίγα χρόνια στη φυλακή». Ακόμα και λεφτά μου πρόσφεραν λίγο πριν «απολογηθώ» στην ανακρίτρια. «Πες μας και θα σου δώσω 50 χιλιάρικα να τα δώσεις στη γυναίκα σου. Δεν θα το μάθει κανείς». Οι επόμενες μέρες πέρασαν με την ίδια διαδικασία να συνεχίζεται κάθε 3-4 ώρες. Επιστράτευσαν βέβαια και ένα νεότερο στέλεχος, περίπου στην ηλικία μου, μήπως και σταθεί πιο τυχερός. Ετσι, πέρασαν οι μέρες μέχρι τις 17.04 που οδηγήθηκα, μαζί με τον Β. Σταθόπουλο, στις φυλακές των Τρικάλων. Το γεγονός ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΑ βέβαια ανταμείφθηκε με την προφυλάκισή μου σε τόσο μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που μου στερεί ουσιαστικά τη δυνατότητα να βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εκτός αυτού βεβαίως. Βασικός τους στόχος είναι να δυσχεραίνουν την επικοινωνία μου με τους συντρόφους μου Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα... Επέλεξα να δημοσιεύσω τον βασανισμό μου απ' τους αχρείους της αντιτρομοκρατικής μετά από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Καταρχήν, εντάσσω το βασανισμό μου, αλλά και τη «φιλική προσέγγιση», στην ίδια ακριβώς διαδικασία: ΑΝΑΚΡΙΣΗ! Βασικός στόχος των βασανιστηρίων δεν ήταν η εκδίκηση, αλλά η απόσπαση πληροφοριών. Θέλω να γίνει κατανοητό ότι γράφω αυτές τις γραμμές τώρα, μετά την ανάληψη ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, για να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Η δημοσίευση των γεγονότων αυτών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία βασανιστηρίων. Στόχος μου είναι να καταδείξω τις απαρχαιωμένες και αναποτελεσματικές μεθόδους ανάκρισης και να συνεισφέρω αυτή μου την εμπειρία ως στιγμή αγώνα σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Δηλώνω ότι η ξεκάθαρη στάση μου ακολουθεί την υπερήφανη επαναστατική ιστορική διαδρομή όλων όσοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι στο καθεστώς.

Νιώθω υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, τη διαδρομή που έχει χαράξει και τις σημαντικές του παρεμβάσεις στον κοινωνικό - ταξικό πόλεμο. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο ψυχολογικός πόλεμος ούτε και οι εξοντωτικές ποινές που μας επιφυλάσσουν, θα με γονατίσουν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αυτό το οφείλω στην ακλόνητη πίστη μου για τον αγώνα και την επανάσταση. Τώρα μπορώ να αντικρύσω τα παιδιά μου κατάματα και με υπερηφάνεια. Αλλωστε, η γέννησή τους την 6η Δεκέμβρη του 2008 καθιστά χρέος για μένα να συνεχίσω ν' αγωνίζομαι. Τέλος, σ' αυτό το κείμενο θέλω να τιμήσω τον σύντροφό μου Λάμπρο Φούντα που δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Η μάχη που έδωσε αυτός ο όμορφος αγωνιστής θα μείνει πάντα χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κώστας Γουρνάς

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΤΕΡΥΓΑ Ε1

04.05.2010

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Με αφορμή της πρόσφατες συλλήψεις συντρόφων

Από την Παρασκευή 9 Απριλίου παρακολουθούμε ένα «θρίλερ» σε εξέλιξη με την ονομασία «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα», με συλλήψεις 6 γνωστών συντρόφων μας και στοχοποίηση άλλων. «Εντελώς μα εντελώς τυχαία» ξεκίνησε τις μέρες που πάρθηκαν πολύ σημαντικές αποφάσεις για την οικονομία με ενδεχόμενη υπαγωγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αποφάσεις που θα πλήξουν ακόμη περισσότερο τα ασθενή και χαμηλά οικονομικά στρώματα. Ανήμερα της επίσημης ανακοίνωσης του Γιωργάκη για το ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους, προφυλακίστηκε η 19χρονη συντρόφισσα Κωνσταντίνα Κ. ως «τρομοκράτισσα» και ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μια 15χρονη μετά από πορεία διαμαρτυρίας, δείχνοντας ξεκάθαρα ποιο είναι το μήνυμα για τη νέα γενιά.

Ο χαρακτηρισμός «τρομοκράτης» έχει πλέον απομυθοποιηθεί και περισσότερο μπορεί να προκαλέσει γέλια, για να μην γράψουμε και κάποια συμπάθεια. Λόγω αφενός της κατάχρησής του από τα δυτικά κράτη απέναντι σε όποιον θεωρούν αντίπαλό τους, αφετέρου καθώς βιώνουμε στην καθημερινότητά μας την πραγματική τρομοκρατία που δεν είναι άλλη από την αυξανόμενη φτώχεια, το φόβο για το τι θα ξημερώσει, την υποθήκευση στις τράπεζες, την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το δημόσιο χρήμα αντί για έργα κοινής ωφέλειας (π.χ. δρόμοι, νοσοκομεία) να ξοδεύεται σε κάθε είδους νέα αστυνομική δύναμη με τα γκλομπ και τα πιστόλια στραμμένα τόσο στην ανήσυχη νεολαία (π.χ. Α. Γρηγορόπουλος) όσο και σε κάθε κοινωνική ομάδα που θα διεκδικήσει (απεργοί, φοιτητές κτλ), την εγκληματικότητα η οποία είναι προϊόν της καπιταλιστικής οικονομίας και κουλτούρας.

Είδαμε στα δελτία ειδήσεων να εκτυλίσσεται ένα βρώμικο επικοινωνιακό παιχνίδι, με ψευδείς «διαρροές σαρκαστικών διαλόγων από τους τρομοκράτες» για την άτυχη οικογένεια των Αφγανών, «διαρροές» που την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν. «Διαρροές» που δεν είχαν άλλο στόχο από το να παρουσιάσουν τους συλληφθέντες ως «σκοτεινά τέρατα χωρίς υπόβαθρο και όραμα». Μόνο που οι συλληφθέντες δεν είναι άγνωστοι αλλά γνωστοί για τη στάση τους, δίπλα σε κάθε έλληνα ή μετανάστη καταπιεσμένο. Η βρώμικη τακτική ΜΜΕ και αστυνομίας σταμάτησε τόσο λόγω των αντιφάσεών της, αλλά και των δυναμικών κινηματικών απαντήσεων που δόθηκαν (καταλήψεις σε ΕΣΗΕΑ, τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες σε διάφορες πόλεις). Επιβεβαιώνοντας ότι ο τρόμος και η βρωμιά σπάει στο δρόμο.

Έως τώρα 3 σύντροφοι (Π. Ρούπα, Ν, Μαζιώτης και Κ. Γουρνάς) με κείμενό τους, με τον τίτλο Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, ανέλαβαν την ευθύνη για συμμετοχή τους στον Επαναστατικό Αγώνα και ανέλυσαν εκτενώς τις θέσεις τους, ενώ οι άλλοι 3 δεν αποδέχθηκαν τη συμμετοχή τους, διατηρώντας όμως με αξιοπρέπεια και στο ακέραιο την αναρχική και επαναστατική τους στάση, χωρίς να αρνούνται τη συμμετοχή τους στους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που διεξάγονται καθημερινά. Ότι εξέλιξη και να υπάρξει, δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την «κινηματογραφική», ούτε με την δικονομική – δικηγορική διάσταση της υπόθεσης, παρά θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε όσους αγωνίζονται και ρισκάρουν για ένα καλύτερο κόσμο, πέρα από οποιαδήποτε καλοπροαίρετη κριτική. Δεν θα απαντήσουμε για το αν είναι «ένοχοι» ή «αθώοι» για την δικαιοσύνη που προκλητικά απαλλάσσει όποιον είναι βουλευτής ή μεγαλο-καρχαρίας και φυλακίζει ως τρομοκράτες 19χρονα παιδιά. Ούτε θα ηρωοποιήσουμε τους συλληφθέντες, ούτε θα τους απαξιώσουμε. Αντίθετα πρέπει να ανοιχθεί ένας κοινωνικός διάλογος για αυτό τα ζήτημα, καθώς η άμεση ή έμμεση βία της Εξουσίας και η βία απέναντί της δεν είναι προσωπική μας υπόθεση, αλλά ένα πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο που μας επηρεάζει όλους.

Ακούμε διάφορο κόσμο να λέει, μέχρι και δεξιούς: «α ρε 17Ν που τους χρειάζεται», «να βάλουνε βόμβα στη βουλή ή στην Εκάλη», «να φάνε τους πολιτικούς και τα λαμόγια». Πίσω από αυτές τις διατυπώσεις, από τη μία υπάρχει η φυσική και υγιής αγανάκτηση του κόσμου για ό,τι βιώνει, από την άλλη υπάρχει η λογική της ανάθεσης πραγμάτων που πρέπει να γίνουν κοινωνικά σε «ομάδες τιμωρών». Κάνοντας μια σύντομη ιστορική διαδρομή γνωστοποιούμε ότι η φιλοσοφία του αντάρτικου πόλης, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτή, ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου με τον τίτλο «προπαγάνδα μέσα από τη δράση» όχι τόσο για να τιμωρήσει στο όνομα του λαού, αλλά για να δείξει ότι η δήθεν παντοδύναμη εξουσία δεν είναι άτρωτη άλλα ευάλωτη. Ήταν ένα κάλεσμα στους εργάτες και τους κολασμένους να σπάσουν τα δεσμά τους, να ρίξουν από τους θρόνους τούς τυράννους τους και να πάρουν την υπόθεση της απελευθέρωσής τους στα χέρια τους. Προφανώς και σήμερα το μήνυμα παραμένει το ίδιο.

Η εξάρθρωση της 17Ν το 2002, παρουσιάστηκε ως το «τέλος της τρομοκρατίας στην ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων». Αντίθετα με τις εξαγγελίες η 7ετία που ακολούθησε ως σήμερα έδειξε μία χώρα ρημαγμένη από τα σκάνδαλα και τις κομπίνες των πολιτικών και των λαμόγιων που ονομάζονται μεγαλο-επιχειρηματίες, με τελευταία εξέλιξη τη ντροπιαστική υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση των κορακιών του ΔΝΤ. Η εξάρθρωση τη 17Ν, όχι μόνο δεν σήμανε το τέλος του αντάρτικου, αλλά αντιθέτως υπάρχει μια ποσοτική αύξηση των αντάρτικων ομάδων και βάζοντας δίπλα και τις αμέτρητες εμπρηστικές επιθέσεις σε σύμβολα της Εξουσίας σε όλη την χώρα έχουμε ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Πολύ περισσότερο το Δεκέμβρη του 2008, έλαβε χώρα πολυήμερη Εξέγερση σε κάθε γωνία της χώρας και με απόηχο που έφτασε στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές μητροπόλεις. Παράλληλα τις πιο πρόσφατες μέρες οι απεργίες παίρνουν συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Το ερώτημα είναι στις ακόμη πιο σκληρές μέρες που φαίνεται να έρχονται: τι θα γίνει; Πώς θα αντιδράσουνε οι νεο-πτωχοί, οι ως τώρα βολεμένοι όταν έρθουν τα σκούρα ; Οι μαθητές-νεολαία χωρίς μέλλον που το Δεκέμβρη του 2008 ξεχύθηκε στους δρόμους και πολιόρκησε τα αστυνομικά τμήματα ; Αυτοί που «κληρονόμησαν» ένα αβέβαιο μέλλον και μεγαλώνουν με τον φόβο του αύριο;

Έχουμε μπροστά μας λοιπόν τον ταξικό πόλεμο και όχι απλώς μία ιδεολογική διαμάχη. Ταξικό, όχι με την παρωχημένη έννοια των βιομηχανικών εργατών – αστών. Αλλά των στρωμάτων που όλο και θα φτωχαίνουν, ενώ μία μικρή μειοψηφία θα πλουτίζει και θα απαιτεί περισσότερες «θυσίες» λόγω της «παγκόσμιας κρίσης». Αναμένονται κοινωνικές εκρήξεις, απεργίες, απαλλοτριώσεις μεγάλων σουπερ-μάρκετ και όχι μόνο, καταλήψεις (ακόμη και παραγωγικών μονάδων) κτλ. Θα βρούμε μπροστά μας το ζήτημα, όχι απλώς του αντάρτικου και κάποιων ομάδων που δρουν με αυτό τον τρόπο, αλλά του πώς θα οργανωθεί η λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις επιθέσεις της Εξουσίας, εκτός και αν θα έχει καταρρεύσει από μόνη της!

Ο καπιταλισμός δεν είναι τα ντουβάρια και οι τζαμαρίες της τράπεζας, ούτε το κράτος «κείνος ο βουλευτής ή ο τάδε μπάτσος», είναι μορφές κοινωνικής σχέσης. Η σχέση αφεντικού – υπαλλήλου, έχοντα και μη έχοντα, πολιτικού και υπηκόου- τηλεθεατή, πλούσιου και φτωχού, πομπού και δέκτη. Προφανώς, κάτι που θα συμφωνήσουνε από τους αντάρτες πόλης ως τους πιο ειρηνόφιλους, οι σχέσεις αυτές δεν θρυμματίζονται απλώς με βόμβες ή μολότοφ, αλλά ούτε με τον διάλογο και την καλή θέληση. Ξεπερνιούνται με την επανάσταση. Όταν λέμε επανάσταση δεν εννοούμε σημαίες, λάβαρα και ντουντούκες, αλλά μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Όταν λέμε να καταργηθεί το κράτος, δεν εννοούμε την κατάργηση της οργάνωσης αλλά της εξουσίας που είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων και οι υπόλοιποι είναι υπήκοοι ή μοντέρνοι σκλάβοι, τον διαχωρισμό σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Όπως και ο καπιταλισμός εν συντομία είναι ο διαχωρισμός σε μεγαλο-ιδιοκτήτες (οικονομικών εργαλείων – μέσων παραγωγής) και μη ιδιοκτήτες ή μικρο-ιδιοκτήτες, με τους πρώτους να κεφαλοποιούν σε οικονομικές μονάδες το κέρδος τους. Κράτος και μεγαλό-Ιδιοκτησία είναι μία ενότητα. Στον αντίποδα, αναρχική επανάσταση σημαίνει εν συντομία ισότιμο μοίρασμα του πλούτου και της εξουσίας. Ενδεικτικά σημαίνει άμεση και συμμετοχική δημοκρατία, ισότιμή σχέση και όχι ιεραρχία, αυτο-διαχείριση και αυτο-οργάνωση. Σημαίνει αντικατάσταση του κράτους – συγκεντρωτικής εξουσίας από ομοσπονδίες και ενώσεις σε όλη την χώρα. Σημαίνει μετατροπή της σχέσης ιδιοκτήτη / αφεντικού – εργαζόμενου σε κοινή ιδιοκτησία των παραγωγικών μονάδων και διαχείρισή τους από τις συνελεύσεις των εργαζόμενων. Σημαίνει δήμευση των περιουσιών αυτών που μας κλέβουνε και κοινωνικοποίησή τους. Σημαίνει οργάνωση της οικονομίας στη βάση της αλληλοβοήθειας και των κοινωνικών αναγκών, σημαίνει εργασία όλων και μοίρασμα του πλούτου.

Αυτά που ακούγονται ρομαντικά και ωραία, δεν τα σκεφτήκαμε κάποια θερινή νύχτα. Είναι προϊόντα του ταξικού πολέμου και της μελέτης της ανθρώπινης κοινωνίας. Αν κάποτε ακουγόντουσαν γραφικά έχουν αρχίσει να γίνονται αναγκαία. Πόσο μάλιστα σήμερα που η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού δείχνει τις αδυναμίες του και την ενδεχόμενη κατάρρευσή του, προτάσσοντας παράλληλα ως «λύση» μία νέα σκληρή δικτατορία που ξεκινά από την κατοχή χωρών, όπως η δικιά μας από διεθνείς οργανισμούς τοκογλύφων (ΔΝΤ). Ή θα αρχίσουμε να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αναδιοργανώνουμε την οικονομία, τη διαχείριση και την καθημερινότητά μας από τα κάτω, σύμφωνα με τις ανάγκες και επιθυμίες μας ή θα σκύψουμε το κεφάλι στους παγκόσμιους δυνάστες. Η επαναστατική διαδικασία είναι διαρκής και καθημερινή, παίρνει διάφορες μορφές και απαιτεί τη συμμετοχή, τον διάλογο και τη συνείδηση και των υπόλοιπων κομματιών που όλο και θα φτωχοποιούνται.

Η κατοχή και το ξεπούλημα της χώρας, από τα παράσιτα που τόσα χρόνια ψηφίζατε και ελπίζατε, ξεκίνησε με τις συλλήψεις συντρόφων μας ως τρομοκράτες. Τόσο για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, όσο και για να προσπαθήσουν να φοβίσουν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που μπόρεσε να ωθήσει και άλλα κομμάτια της κοινωνίας στην Εξέγερση του Δεκέμβρη. Τρομάζουν μπροστά σε ένα νέο Δεκέμβρη, πιο συνειδητοποιημένο που θα βάλει τα θεμέλια για την κοινωνική αλλαγή – για την επανάσταση.

- Το αίμα του Λ. Φούντα ποτίζει τα άνθη της εξεγερμένης συνείδησης και της πανανθρώπινης επανάστασης

- Αλληλεγγύη και καλή λευτεριά στους συλληφθέντες και σε όλους/ες μας.

Τα ΜΜΕ και η κοινωνία του θεάματος στην Ελλάδα

Παραπληροφόρηση είναι η μεταφορά διαφόρων ψευδών ή αναληθών ή τροποποιημένων πληροφοριών.

Σχετικά με τις ειδήσεις που μεταφέρονται από κάποιο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), μπορεί να ισχύει περίπτωση παραπληροφόρησης. Αν το μέσο είναι η πηγή της πληροφορίας, η παραπληροφόρηση θα οφείλεται :

1. Στο ότι το ΜΜΕ λειτουργεί με βάση κομματικά ή άλλα οργανωμένα συμφέροντα, άρα είναι γενικά αναξιόπιστο.
2. Στο ότι το ΜΜΕ προστατεύει εθνικά ή άλλα συμφέροντα με την απόκρυψη των στοιχείων, άρα αυτολογοκρίνεται.

Τα ΜΜΕ εν Ελλάδι επιτέλους ολοκλήρωσαν την μεταμόρφωση τους. Έγιναν ο μεγαλύτερος άξονας παραπληροφόρησης, το πιστό αντίγραφο των άλλων εξευτελισμένων ΜΜΕ του νέου κόσμου / καπιταλισμού.

Η νέο- γκεμπελική προπαγάνδα των ελλ. ΜΜΕ με οπλισμούς πόρνο-καχέκτυπου Τζούλια Αλεξανδράτου, το αποτυχημένο χάπι της τούρκικης απειλής, τον ανεβασμένο δείκτη εγκληματικότητας μόνο από μετανάστες, τα φασιστοειδή των τηλ. Παραθύρων και τέλος η νέα γενιά «τρομοκρατών».

Ένας πόλεμος πληροφοριών και ειδήσεων , με στόχο την πρόκληση σύγχυσης της λεγόμενης ελλ. Κοινωνίας.

Τη δημιουργία μιας πλαστής τηλεοπτικής συνείδησης του λαού, του αποδέκτη του θεάματος.

Στην ουσία ποια η σχέση του θεάματος με τα ¨κοινωνικά» προβλήματα ?...
Ποια η κουλτούρα του έλληνα πολίτη μετά τον χρόνιο βομβαρδισμό του από τα ΜΜΕ ?
Είναι η ζωή ενός χρόνιου τοξικομανή στις εξαρτησιογόνες έννοιες της προπαγάνδας –διαφήμισης, της παραπληροφόρησης , του «θεάματος». Ο νεοέλληνας δέκτης είναι στην ουσία ένα «πρεζάκι» των ΜΜΕ.

Ένα εμπόρευμα , μια στατιστική στα σχέδια τους ,ένα υποχείριο των μαιτρ του θεάματος και των ΜΜΕ.

Πλέον είναι ορατό ποιοι είναι οι Διευθύνοντες- κύριοι και ποιοι οι αποδέκτες- σκλάβοι , μια τάξη εναντίον μιας άλλης τάξης ή δυο τάξεις που σχετίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται.

Αν το δελτίο των ειδήσεων προβάλει κάποιους σαν τρομοκράτες τότε οι σκλάβοι δέχονται το χαρακτηρισμό των ΜΜΕ, χωρίς κριτική άποψη, όπως οι τοξικομανείς την ηρωίνη τους ,έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν τη δόση τους!
Τα ΜΜΕ στον ελλαδικό χώρο ενοποιούν τον πλαστό δυτικό ορθολογισμό ,την άσχημη αισθητική των δελτίων ειδήσεων και τις μεταμοντέρνες τηλεοπτικές κατίνες…όλα σαν μέρος της ελληνικής σύγχρονης κουλτούρας,

Δηλαδή τον υβριδισμό της ελ. Κοινωνίας με τα τηλεοπτικά «ξέκολα» ,τους μαϊντανούς των παραθύρων και μικρομαφιόζους του θεάματος που διψούν για αίμα στην οθόνη.
Άρα η πολυαγαπημένη μας κοινωνία έχει σκοπό να παραμείνει ο θεατής και τίποτα άλλο. Μια ύπαρξη ανίκανη να διεκδικήσει ξανά τα κεκτημένα που της στερούν με τόσο ύπουλο αλλά θεαματικό τρόπο.

Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται για τον εαυτό του και βασικό εργαλείο του είναι το θέαμα και το εμπόρευμα. Ένας πόλεμος για την κατάληψη της συνείδησης, που τον βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια!!!!

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Μικροφωνική με Breakdance στον Δ. Κήπο

Σήμερα 7/5/2010, πραγματοποιήθηκε στον Δημοτικό Κήπο μικροφωνική με breakdance. Αναρτήθηκαν πανό που έγραφαν "Οι λαοί δεν χρωστούν σε κανέναν" και "Η ελευθερία και η ζωή μας δεν ξεπουλιούνται". Ομάδα χορευτών breakdance έκανε χορευτικά νούμερα και αυτοσχεδιασμούς ενώ παράλληλα διαβάστηκαν κείμενα για την νέα χούντα και την αντίσταση στο ΔΝΤ, για τα τραγικά συμβάντα και για τις πρόσφατες φυλακίσεις συντρόφων. Παράλληλα μοιράστηκε το νέο τεύχος του περιοδικού "Ακάνθινου" με σχετική θεματολογία και ρίχτηκαν τρικάκια για την κρίση στους γύρω δρόμους.

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

«Τα ΜΑΤ με χτύπαγαν στην είσοδο του σπιτιού μου»

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ


«Ζούμε τον Μάιο του δέκα», ακούστηκε να λέει μια κοπέλα χθες το μεσημέρι κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, όπου συνεχίζονταν για ώρες μετά την πορεία αρκετές φασαρίες και επεισόδια. Οι αστυνομικές δυνάμεις ξυλοκοπούσαν, έκαναν προσαγωγές ενώ εκτός από τις καφετέριες και το Στέκι των Μεταναστών εισέβαλαν μέχρι και σε κατοικία σπάζοντας, εκτός από τις πόρτες, το χέρι και τα δόντια μιας κατοίκου.
Σε κάθε δρόμο και πεζόδρομο που οδηγούσε στην πλατεία βρίσκονταν πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις που δεν άφηναν κανέναν να περάσει. Πάρα πολλοί κάδοι απορριμμάτων ακόμα φλέγονταν. Γύρω από κάθε ομάδα ΜΑΤ και αρκετοί πολίτες που τους φώναζαν -μεταξύ άλλων- «χούντα» και «SS». Ολη την ώρα, διαδηλωτές και αστυνομικοί συγκρούονταν. Πότε λεκτικά και πότε με κλομπ και πέτρες.

Η Ιωάννα Μανούσακα είδε τις αστυνομικές δυνάμεις να πολιορκούν την πόρτα του σπιτιού της. «Μόλις είχα επιστρέψει από την πορεία. Ακούω φασαρία και βγαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μου. Κοιτάω να δω τι διάολο έχει γίνει και ορμάνε οι ΜΑΤατζήδες μέσα και αρχίζουν να μας κοπανάνε με τα κλομπ μέσα στην είσοδο. Οχι στην εξώπορτα στον δρόμο. Μέσα στην είσοδο. Μου σπάσανε τα δόντια με τα κλομπ. Κουνιούνται, πέσανε τα δόντια μου, τα βλέπεις ότι κουνιούνται. Μου σπάσανε και το χέρι. Τρέξαμε και μπήκαμε μέσα στο σπίτι μας. Μας ακολούθησαν. Προσπαθούσαν να μπούνε μέσα στο σπίτι μας. Στο σπίτι μας! Σπάσανε την κλειδαριά. Θέλανε να μπούνε μέσα». Ο άντρας της, ο συνθέτης Βασίλης Βασιλάτος, λέει: «Κρατούσαμε την πόρτα του σπιτιού κυριολεκτικά με τα σώματά μας. Είχαν μαζευτεί νωρίτερα έξω από το σπίτι μας όλες αυτές οι ειδικές δυνάμεις. Βγήκα και τους φώναξα: Τι κάνετε εδώ πέρα; Είστε καθημερινά έξω από τα σπίτια μας. Μας έχετε κάνει τη ζωή κόλαση. Μας έχετε πνίξει στα δακρυγόνα. Φύγετε, δεν θέλουμε να σας βλέπουμε. Ξαφνικά μας στρίμωξε μια ομάδα αστυνομικών. Είχαν βγάλει τα κλομπ. Πρώτα έσπασαν την εξώπορτα και την παραβίασαν. Χτύπησαν τη γυναίκα μου. Μας είδαν που μπήκαμε στο διαμέρισμα του ισογείου. Μπήκαν όλοι μέσα και προσπαθούσαν επί περίπου πέντε λεπτά να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού μας και να μπούνε μέσα». Χωρίς να γίνει καμία σύλληψη ή προσαγωγή, οι αστυνομικές δυνάμεις αποχώρησαν.

Λίγο νωρίτερα, ένας νεαρός με πράσινη μπλούζα και τα χέρια πισθάγκωνα πιασμένα με χειροπέδες καταφέρνει να διαφύγει από τον αστυνομικό κλοιό που τον περιφρουρεί και αρχίζει να τρέχει στην οδό Τσαμαδού και κατεύθυνση την πλατεία Εξαρχείων. Ολος ο κόσμος τον χειροκροτεί, ενώ όλες σχεδόν οι καφετέριες της πλατείας ανοίγουν τις πόρτες τους για να τον κρύψουν. Τον καταδιώκουν δεκάδες αστυνομικοί και δυνάμεις των ΜΑΤ. Σε πολλές καφετέριες δίπλα στους καφέδες και τα ποτά, βλέπει κανείς μπουκάλια με «Maalox», οξυζενέ και γάζες. Ο νεαρός με την πράσινη μπλούζα ξανασυλλαμβάνεται λίγο αργότερα μέσα σε καφετέρια. Ενώ το μαζεμένο πλήθος γιουχάριζε τους αστυνομικούς και φώναζε στον συλληφθέντα «Κώστα, δεν είσαι μόνος», καταφθάνουν προς την πλατεία περισσότεροι από 50 αστυνομικοί σε μοτοσικλέτες πατώντας όλη την ώρα τις κόρνες τους. Σε μια αστυνομική μοτοσικλέτα, ο ήχος της κόρνας έχει αντικατασταθεί από δυνατά γαβγίσματα. Αρκετοί εξ αυτών (Δύναμη Δ) μπαίνουν με τις μοτοσικλέτες τους στην οδό Τσαμαδού και σταματάνε έξω από το Στέκι των Μεταναστών. Κατά την «άγαρμπη» είσοδό τους ρίχνουν κάτω κάμποσες σταθμευμένες πολιτικές μοτοσικλέτες. Δεν αργούν να εισβάλουν μέσα στο κτίριο. Ενώ από τα μπαλκόνια τούς φώναζαν και έβριζαν, οι αστυνομικές δυνάμεις ξυλοκόπησαν παρευρισκομένους, έβγαζαν δε μέσα από το Στέκι πανό, πλακάτ και ό,τι άλλο έβρισκαν και το έσπαγαν.

Δύο φωτογράφοι που απαθανάτιζαν αυτές τις εικόνες βρέθηκαν περικυκλωμένοι από αστυνομικούς που απαιτούσαν να σβηστούν οι φωτογραφίες τους. Σε ανακοίνωσή του το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα αναφέρει πως «Η κυβέρνηση του ΔΝΤ και της χούντας των αγορών επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την εγκληματική ενέργεια στην τράπεζα για να επιβάλει καθεστώς τρόμου στη χώρα. Το όργιο της αστυνομοκρατίας με τον χημικό πόλεμο και τους μαζικούς ξυλοδαρμούς κορυφώθηκε σήμερα το απόγευμα στα Εξάρχεια».


http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=159033

οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους

οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους

(για τον σημερινό τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων)

Η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση και πορεία σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου μετατράπηκε σε έναν κοινωνικό χείμαρο οργής. Τουλάχιστον 200 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο (εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες) επιχειρούσαν επί ώρες σε διαδοχικά κύματα να περικυκλώσουν και να καταλάβουν τη Βουλή. Οι δυνάμεις καταστολής σε πλήρη διάταξη στο γνώριμο ρόλο τους, αυτόν της προάσπισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο ναδίρ.
Ανάμεσα σε όλα όμως, ένα περιστατικό τραγικό που καμιά λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει: 3 άνθρωποι νεκροί από αναθυμιάσεις στο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου που τυλίχθηκε στις φλόγες.

Το κράτος και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός συρφετός, χωρίς καμία αιδώ απέναντι στους νεκρούς και τους οικείους τους, μιλούν από την πρώτη στιγμή για δολοφόνους-κουκουλοφόρους, επιχειρώντας να αξιοποιήσουν το συμβάν για να κατευνάσουν το ρεύμα κοινωνικής οργής που ξέσπασε, για να αποκαταστήσουν το κουρελιασμένο τους κύρος, για να επιβάλλουν ξανά τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, για να καταστείλουν τις εστίες κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για το λόγο αυτό τις τελευταίες ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις επελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν προχωρήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές και έχουν εισβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στην αναρχική κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαϊμη και στο “στέκι μεταναστών” στην Τσαμαδού προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές (και οι δυο χώροι στα Εξάρχεια). Την ίδια στιγμή, η απειλή της βίαιης αστυνομικής εκκένωσης επικρέμεται πάνω και από τους υπόλοιπους αυτοοργανωμένους χώρους (καταλήψεις και στέκια) μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα περί εισβολών για τη σύλληψη των “δολοφόνων”.

Οι κυβερνήτες, οι κρατικοί αξιωματούχοι, το πολιτικό προσωπικό, τα τηλεφερέφωνα και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να καθάρουν το καθεστώς τους και να εγκληματοποιήσουν τους αναρχικούς και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αγώνα. Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν (εφόσον ισχύει το επίσημο σενάριο). Μάλλον μπερδεύουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εαυτούς τους, που χωρίς κανένα ενδοιασμό παραδίδουν ολόκληρη την κοινωνία στην πιο βαθιά λεηλασία και υποδούλωση, που υποδεικνύουν στους πραιτοριανούς τους να χτυπάνε ανενδοίαστα και να πυροβολούν στο ψαχνό, που οδήγησαν 3 ανθρώπους στην αυτοκτονία την τελευταία εβδομάδα λόγω χρεών.

Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός δολοφόνος, ο πραγματικός αυτουργός του σημερινού τραγικού θανάτου των 3 ανθρώπων είναι ο “κύριος” Βγενόπουλος, που με τους γνωστούς εργοδοτικούς εκβιασμούς (απειλή απόλυσης) ανάγκασε τους υπαλλήλους του σε ημέρα απεργίας να εργάζονται στα υποκαταστήματα της τράπεζάς του, ακόμα και σε αυτά, όπως της Σταδίου, απ' όπου θα περνούσε η διαδήλωση. Εκβιασμοί που είναι γνώριμοι σε όλους όσοι βιώνουν καθημερινά την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς. Να δούμε, σήμερα, τι δικαιολογίες θα βρει να ξεφουρνίσει στους οικείους των θυμάτων και σε ολόκληρη την κοινωνία (με το γνωστό σιχαμένο μελιστάλαχτο και σοβαροφανές ύφος του) αυτός ο μεγαλοκεφαλαιούχος, που ορισμένα καθεστωτικά κέντρα τον προωθούν για επόμενο πρωθυπουργό σε κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” μετά την αναμενόμενη ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Αν μπορεί μια απεργία δίχως προηγούμενο να θεωρηθεί δολοφόνος...

Αν μπορεί μια διαδήλωση δίχως προηγούμενο, σε μια κοινωνική κρίση δίχως προηγούμενο, να θεωρηθεί δολοφόνος...

Αν μπορούν ανοιχτοί κοινωνικοί, ζωντανοί και δημόσιοι χώροι να θεωρηθούν δολοφόνοι...

Αν μπορεί το κράτος να απαγορεύει την κυκλοφορία και να επιτίθεται σε διαδηλωτές με το πρόσχημα να συλλάβει δολοφόνους...

Αν μπορεί ο Βγενόπουλος να κρατάει έγκλειστους εργαζόμενους μέσα σε μια τράπεζα,
κατ' εξοχήν κοινωνικό εχθρό και στόχο επίθεσης των διαδηλωτών...

...είναι γιατί η εξουσία, ο κατ' εξακολούθηση δολοφόνος, θέλει να καταστείλει στη γέννησή της μια εξέγερση που αμφισβητεί τη λύση μιας ακόμα πιο βάναυσης επίθεσης στην κοινωνία, μιας ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής λεηλασίας από το κεφάλαιο, μιας ακόμα πιο διψασμένης αφαίμαξής μας.

...είναι γιατί το μέλλον της εξέγερσης δε χωρά πολιτικούς και αφεντικά, αστυνομία και ΜΜΕ.

...είναι γιατί πίσω από την πολυδιαφημισμένη “μοναδική” τους λύση, υπάρχει η λύση που δε μιλάει για ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία, αλλά για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και ανθρώπινες σχέσεις.

Ας κοιταχτούν λοιπόν ανάμεσά τους τα φυράματα της εξουσίας και του κεφαλαίου, οι παρατρεχάμενοι και οι λακέδες τους για το ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Και σήμερα και πάντα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ

από την ανοιχτή συνέλευση του απογεύματος 5/5/2010
στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Πορεία ενάντια στο ΔΝΤ στην Καβάλα

Σήμερα Τετάρτη, 5 Μαϊου, πραγματοποιήθηκε μεγάλη πορεία ενάντια στο ΔΝΤ και τα μέτρα του. Ο κόσμος που συμμετείχε στην πορεία υπολογίζεται πρόχειρα γύρω στους 1000 (σωματεία, αριστεροί και αναρχικοί-αντιεξουσιαστές και ανένταχτοι πολίτες). Πολύ ικανοποιητικό νούμερο για μία πόλη χωρίς ιδιαίτερη κινητικότητα για τέτοια θέματα στην σύγχρονη ιστορία της. Ξεχωριστή συγκέντρωση έκανε το ΠΑΜΕ, συνεπές προς την ακοινώνητη και κομματική στάση του.

Το α/α μπλοκ ήτανε δυναμικό και πολλοί ανένταχτοι μπαινοβγαίνανε καθ' όλη την διάρκεια της πορείας και πρέπει να ξεπέρασε τα 100 άτομα κάποιες στιγμές. Το πανό έγραφε "Οι δολοφόνοι τ' Άλεξη και του Λάμπρου - Κτίζουνε μέλλον φτώχειας και θανάτου". Μοιράστηκε σχετικό κείμενο και πετάχτηκαν τρικάκια.

Κατά την διάρκεια της πορείας βάφτηκαν με σπρέι προσόψεις τραπεζών και εκκλησιαστική περιουσίας με τον σλόγκαν «Εκκλησία Α.Ε.». Η πορεία είχε παλμό και φωνάχτηκαν συνθήματα όπως:

«Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών
Κατάληψη στα πλούτη των αφεντικών»

«Όταν πεινάσουν τα παιδιά σας
τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας»

«Το ΔΝΤ δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις»

κ.α.