Σύγχρονο Ποδόσφαιρο και Μεγαλοκαρχαρίες

Στις 17/1/2010 στο στάδιο «Ανθή Καραγιάννη» διεξάγεται ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των ομάδων της Καβάλας και του Ολυμπιακού. Πριν την έναρξη του αγώνα σημειώνονται επεισόδια εντός του γηπέδου μεταξύ οπαδών των δύο ομάδων. Ενώ οι οπαδοί της Καβάλας προσπαθούν να στήσουν τα πανό της κερκίδας, οπαδοί του ολυμπιακού εισέρχονται μέσα στο γήπεδο κατά δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, και επιτίθενται στους λιγοστούς οπαδούς της Καβάλας με αποτέλεσμα τον τραυματισμό κάποιων από αυτούς, άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο. Μέσα σε όλους τους τραυματίες ξεχωρίζει ο βαρύς τραυματισμός του Βασίλη Δρακάκη και του Χρήστου Μέλιου. Ο δεύτερος τραυματίζεται κατά την προσπάθειά του να ελευθερώσει τον πρώτο. Ο πρώτος παθαίνει θραύση στο πίσω μέρος του κρανίου (όπου προσκομίζεται κατευθείαν στην νευροχειρουργική κλινική Καβάλας για να του αφαιρεθούν τα θραύσματα του ίδιου του κρανίου μέσα από το κεφάλι), καθώς και εγκαύματα από πυρσό στον θώρακα. Ο δεύτερος πετυχαίνει το θεαματικό αριθμό ραμμάτων στο κεφάλι που ανέρχονται στα 25 με 30 περίπου.

Αυτή είναι μια περιγραφή των γεγονότων που πήραν μέρος στον αγώνα εκείνη την μέρα. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι που τραυματίστηκαν δεν έχουν σχέση με τέτοιου είδους επιθέσεις όπως και ο περισσότερος οπαδικός κόσμος της Καβάλας και φυσικά ο λόγος που μας τραβάει να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα δεν είναι το θέαμα των γεγονότων αλλά η παρουσία του αθλητικού καπιταλισμού που όπως και με τις άλλες μορφές του, γίνονται θυσίες στο όνομα του κέρδους.

Το σημερινό ποδόσφαιρο αποτελεί είδος πολυτελείας καθώς πολλές κοινωνικές ομάδες αδυνατούν να παρακολουθήσουν από κοντά κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα. Αδυνατούν να πάρουν μέρος σ’ αυτήν την εκτονωτική διασκέδαση που θα τους προσφέρει μια ολιγόωρη ξεκούραση από τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οι σύλλογοι και οι διοικήσεις της κάθε ομάδας, ιδιαίτερα οι πρόεδροι, απαξιούν για τον κόσμο της ομάδας και ισχυριζόμενοι τα εκατομμύρια που «ξοδεύουν για την ομάδα», απαιτούν την θυσία των οπαδών.

Από την άλλη τα όργανα του κράτους έχοντας πάρει τις εντολές των αφεντικών και υπό την επίβλεψη των άσχετων ( κ. Μαραπίδη διευθυντή ΑΤ Καβάλας και κ. Σιμούδη διευθυντή ασφάλειας Καβάλας), όπως αποδείχτηκε διοικητών της αστυνομίας, ξεκινούν ένα σχέδιο δράσης πουλώντας μαγκιά και ψάχνοντας τους άγριους οπαδούς της Καβάλας και απλά παρακολουθώντας τους ήρεμους οπαδούς του ολυμπιακού.

Έτσι λοιπόν οι ηθικοί αυτουργοί των γεγονότων, δηλαδή η διοίκηση της Καβάλας (οικογένεια Ψωμιάδη) και της αστυνομίας (Μαραπίδη- Σιμούδη), δίνοντας το ‘οκ’ για την έλευση χιλιάδων οπαδών του ολυμπιακού και έχοντας γευτεί την γλύκα και την μυρωδιά του χρήματος από τους προηγούμενες αγωνιστικές (όπως με τον παοκ, τον Ηρακλή και τον παναθηναϊκό), αψηφούν την επικινδυνότητα του όχλου που μέχρι τώρα είχαν σταθεί τυχεροί και την είχαν αποφύγει ενώ ταυτόχρονα υπογράφουν την καταδίκη των οπαδών της Καβάλας. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο πως ο μεγαλοκαρχαρίας της Καβαλιώτικης ομάδας προσπάθησε να δώσει δωρεάν εισιτήρια (αρκετά σε αριθμό) στον σύνδεσμο του παοκ. Τι να ήθελε να αποφύγει ή καλύτερα να μην του ξεφύγει του μεγαλομετόχου?

Έτσι λοιπόν βλέπουμε πως η δίψα των καρχαριών για κέρδη και δόξα είναι παντού η ίδια, είτε αυτό λέγεται αθλητισμός, είτε πολιτική, είτε επιχειρήσεις, καθώς και οι θυσίες που απαιτούνται από τον κόσμο είναι το ίδιο εξοντωτικές και απάνθρωπες και πάντα για τον ίδιο σκοπό, το κέρδος. Το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι να μετατρέψουν τους οπαδούς σε άβουλες μάζες παραγωγής χρημάτων. Γι’ αυτό και εμείς προτείνουμε την οικονομική ανταρσία. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε οτιδήποτε πάει στις τσέπες των μεγαλοκαρχαριών (αφού αυτό είναι το μόνο που τους πονάει) και να αμυνθούμε στους εξευτελισμούς που μας επιβάλουν (λόγο μεγάλης έλευσης των φιλοξενουμένων).

Τα αφεντικά και οι μεγαλοκαρχαρίες των διοικήσεων θα αλλάζουν κάθε φορά που δεν θα έχουν να ρουφήξουν τίποτα άλλο, οι τύχες των οπαδών όμως δεν θα την γλιτώνουν για πάντα.