Με αφορμή της πρόσφατες συλλήψεις συντρόφων

Από την Παρασκευή 9 Απριλίου παρακολουθούμε ένα «θρίλερ» σε εξέλιξη με την ονομασία «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα», με συλλήψεις 6 γνωστών συντρόφων μας και στοχοποίηση άλλων. «Εντελώς μα εντελώς τυχαία» ξεκίνησε τις μέρες που πάρθηκαν πολύ σημαντικές αποφάσεις για την οικονομία με ενδεχόμενη υπαγωγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αποφάσεις που θα πλήξουν ακόμη περισσότερο τα ασθενή και χαμηλά οικονομικά στρώματα. Ανήμερα της επίσημης ανακοίνωσης του Γιωργάκη για το ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους, προφυλακίστηκε η 19χρονη συντρόφισσα Κωνσταντίνα Κ. ως «τρομοκράτισσα» και ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μια 15χρονη μετά από πορεία διαμαρτυρίας, δείχνοντας ξεκάθαρα ποιο είναι το μήνυμα για τη νέα γενιά.

Ο χαρακτηρισμός «τρομοκράτης» έχει πλέον απομυθοποιηθεί και περισσότερο μπορεί να προκαλέσει γέλια, για να μην γράψουμε και κάποια συμπάθεια. Λόγω αφενός της κατάχρησής του από τα δυτικά κράτη απέναντι σε όποιον θεωρούν αντίπαλό τους, αφετέρου καθώς βιώνουμε στην καθημερινότητά μας την πραγματική τρομοκρατία που δεν είναι άλλη από την αυξανόμενη φτώχεια, το φόβο για το τι θα ξημερώσει, την υποθήκευση στις τράπεζες, την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το δημόσιο χρήμα αντί για έργα κοινής ωφέλειας (π.χ. δρόμοι, νοσοκομεία) να ξοδεύεται σε κάθε είδους νέα αστυνομική δύναμη με τα γκλομπ και τα πιστόλια στραμμένα τόσο στην ανήσυχη νεολαία (π.χ. Α. Γρηγορόπουλος) όσο και σε κάθε κοινωνική ομάδα που θα διεκδικήσει (απεργοί, φοιτητές κτλ), την εγκληματικότητα η οποία είναι προϊόν της καπιταλιστικής οικονομίας και κουλτούρας.

Είδαμε στα δελτία ειδήσεων να εκτυλίσσεται ένα βρώμικο επικοινωνιακό παιχνίδι, με ψευδείς «διαρροές σαρκαστικών διαλόγων από τους τρομοκράτες» για την άτυχη οικογένεια των Αφγανών, «διαρροές» που την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν. «Διαρροές» που δεν είχαν άλλο στόχο από το να παρουσιάσουν τους συλληφθέντες ως «σκοτεινά τέρατα χωρίς υπόβαθρο και όραμα». Μόνο που οι συλληφθέντες δεν είναι άγνωστοι αλλά γνωστοί για τη στάση τους, δίπλα σε κάθε έλληνα ή μετανάστη καταπιεσμένο. Η βρώμικη τακτική ΜΜΕ και αστυνομίας σταμάτησε τόσο λόγω των αντιφάσεών της, αλλά και των δυναμικών κινηματικών απαντήσεων που δόθηκαν (καταλήψεις σε ΕΣΗΕΑ, τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες σε διάφορες πόλεις). Επιβεβαιώνοντας ότι ο τρόμος και η βρωμιά σπάει στο δρόμο.

Έως τώρα 3 σύντροφοι (Π. Ρούπα, Ν, Μαζιώτης και Κ. Γουρνάς) με κείμενό τους, με τον τίτλο Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, ανέλαβαν την ευθύνη για συμμετοχή τους στον Επαναστατικό Αγώνα και ανέλυσαν εκτενώς τις θέσεις τους, ενώ οι άλλοι 3 δεν αποδέχθηκαν τη συμμετοχή τους, διατηρώντας όμως με αξιοπρέπεια και στο ακέραιο την αναρχική και επαναστατική τους στάση, χωρίς να αρνούνται τη συμμετοχή τους στους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που διεξάγονται καθημερινά. Ότι εξέλιξη και να υπάρξει, δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την «κινηματογραφική», ούτε με την δικονομική – δικηγορική διάσταση της υπόθεσης, παρά θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε όσους αγωνίζονται και ρισκάρουν για ένα καλύτερο κόσμο, πέρα από οποιαδήποτε καλοπροαίρετη κριτική. Δεν θα απαντήσουμε για το αν είναι «ένοχοι» ή «αθώοι» για την δικαιοσύνη που προκλητικά απαλλάσσει όποιον είναι βουλευτής ή μεγαλο-καρχαρίας και φυλακίζει ως τρομοκράτες 19χρονα παιδιά. Ούτε θα ηρωοποιήσουμε τους συλληφθέντες, ούτε θα τους απαξιώσουμε. Αντίθετα πρέπει να ανοιχθεί ένας κοινωνικός διάλογος για αυτό τα ζήτημα, καθώς η άμεση ή έμμεση βία της Εξουσίας και η βία απέναντί της δεν είναι προσωπική μας υπόθεση, αλλά ένα πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο που μας επηρεάζει όλους.

Ακούμε διάφορο κόσμο να λέει, μέχρι και δεξιούς: «α ρε 17Ν που τους χρειάζεται», «να βάλουνε βόμβα στη βουλή ή στην Εκάλη», «να φάνε τους πολιτικούς και τα λαμόγια». Πίσω από αυτές τις διατυπώσεις, από τη μία υπάρχει η φυσική και υγιής αγανάκτηση του κόσμου για ό,τι βιώνει, από την άλλη υπάρχει η λογική της ανάθεσης πραγμάτων που πρέπει να γίνουν κοινωνικά σε «ομάδες τιμωρών». Κάνοντας μια σύντομη ιστορική διαδρομή γνωστοποιούμε ότι η φιλοσοφία του αντάρτικου πόλης, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτή, ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου με τον τίτλο «προπαγάνδα μέσα από τη δράση» όχι τόσο για να τιμωρήσει στο όνομα του λαού, αλλά για να δείξει ότι η δήθεν παντοδύναμη εξουσία δεν είναι άτρωτη άλλα ευάλωτη. Ήταν ένα κάλεσμα στους εργάτες και τους κολασμένους να σπάσουν τα δεσμά τους, να ρίξουν από τους θρόνους τούς τυράννους τους και να πάρουν την υπόθεση της απελευθέρωσής τους στα χέρια τους. Προφανώς και σήμερα το μήνυμα παραμένει το ίδιο.

Η εξάρθρωση της 17Ν το 2002, παρουσιάστηκε ως το «τέλος της τρομοκρατίας στην ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων». Αντίθετα με τις εξαγγελίες η 7ετία που ακολούθησε ως σήμερα έδειξε μία χώρα ρημαγμένη από τα σκάνδαλα και τις κομπίνες των πολιτικών και των λαμόγιων που ονομάζονται μεγαλο-επιχειρηματίες, με τελευταία εξέλιξη τη ντροπιαστική υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση των κορακιών του ΔΝΤ. Η εξάρθρωση τη 17Ν, όχι μόνο δεν σήμανε το τέλος του αντάρτικου, αλλά αντιθέτως υπάρχει μια ποσοτική αύξηση των αντάρτικων ομάδων και βάζοντας δίπλα και τις αμέτρητες εμπρηστικές επιθέσεις σε σύμβολα της Εξουσίας σε όλη την χώρα έχουμε ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Πολύ περισσότερο το Δεκέμβρη του 2008, έλαβε χώρα πολυήμερη Εξέγερση σε κάθε γωνία της χώρας και με απόηχο που έφτασε στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές μητροπόλεις. Παράλληλα τις πιο πρόσφατες μέρες οι απεργίες παίρνουν συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Το ερώτημα είναι στις ακόμη πιο σκληρές μέρες που φαίνεται να έρχονται: τι θα γίνει; Πώς θα αντιδράσουνε οι νεο-πτωχοί, οι ως τώρα βολεμένοι όταν έρθουν τα σκούρα ; Οι μαθητές-νεολαία χωρίς μέλλον που το Δεκέμβρη του 2008 ξεχύθηκε στους δρόμους και πολιόρκησε τα αστυνομικά τμήματα ; Αυτοί που «κληρονόμησαν» ένα αβέβαιο μέλλον και μεγαλώνουν με τον φόβο του αύριο;

Έχουμε μπροστά μας λοιπόν τον ταξικό πόλεμο και όχι απλώς μία ιδεολογική διαμάχη. Ταξικό, όχι με την παρωχημένη έννοια των βιομηχανικών εργατών – αστών. Αλλά των στρωμάτων που όλο και θα φτωχαίνουν, ενώ μία μικρή μειοψηφία θα πλουτίζει και θα απαιτεί περισσότερες «θυσίες» λόγω της «παγκόσμιας κρίσης». Αναμένονται κοινωνικές εκρήξεις, απεργίες, απαλλοτριώσεις μεγάλων σουπερ-μάρκετ και όχι μόνο, καταλήψεις (ακόμη και παραγωγικών μονάδων) κτλ. Θα βρούμε μπροστά μας το ζήτημα, όχι απλώς του αντάρτικου και κάποιων ομάδων που δρουν με αυτό τον τρόπο, αλλά του πώς θα οργανωθεί η λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις επιθέσεις της Εξουσίας, εκτός και αν θα έχει καταρρεύσει από μόνη της!

Ο καπιταλισμός δεν είναι τα ντουβάρια και οι τζαμαρίες της τράπεζας, ούτε το κράτος «κείνος ο βουλευτής ή ο τάδε μπάτσος», είναι μορφές κοινωνικής σχέσης. Η σχέση αφεντικού – υπαλλήλου, έχοντα και μη έχοντα, πολιτικού και υπηκόου- τηλεθεατή, πλούσιου και φτωχού, πομπού και δέκτη. Προφανώς, κάτι που θα συμφωνήσουνε από τους αντάρτες πόλης ως τους πιο ειρηνόφιλους, οι σχέσεις αυτές δεν θρυμματίζονται απλώς με βόμβες ή μολότοφ, αλλά ούτε με τον διάλογο και την καλή θέληση. Ξεπερνιούνται με την επανάσταση. Όταν λέμε επανάσταση δεν εννοούμε σημαίες, λάβαρα και ντουντούκες, αλλά μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Όταν λέμε να καταργηθεί το κράτος, δεν εννοούμε την κατάργηση της οργάνωσης αλλά της εξουσίας που είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων και οι υπόλοιποι είναι υπήκοοι ή μοντέρνοι σκλάβοι, τον διαχωρισμό σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Όπως και ο καπιταλισμός εν συντομία είναι ο διαχωρισμός σε μεγαλο-ιδιοκτήτες (οικονομικών εργαλείων – μέσων παραγωγής) και μη ιδιοκτήτες ή μικρο-ιδιοκτήτες, με τους πρώτους να κεφαλοποιούν σε οικονομικές μονάδες το κέρδος τους. Κράτος και μεγαλό-Ιδιοκτησία είναι μία ενότητα. Στον αντίποδα, αναρχική επανάσταση σημαίνει εν συντομία ισότιμο μοίρασμα του πλούτου και της εξουσίας. Ενδεικτικά σημαίνει άμεση και συμμετοχική δημοκρατία, ισότιμή σχέση και όχι ιεραρχία, αυτο-διαχείριση και αυτο-οργάνωση. Σημαίνει αντικατάσταση του κράτους – συγκεντρωτικής εξουσίας από ομοσπονδίες και ενώσεις σε όλη την χώρα. Σημαίνει μετατροπή της σχέσης ιδιοκτήτη / αφεντικού – εργαζόμενου σε κοινή ιδιοκτησία των παραγωγικών μονάδων και διαχείρισή τους από τις συνελεύσεις των εργαζόμενων. Σημαίνει δήμευση των περιουσιών αυτών που μας κλέβουνε και κοινωνικοποίησή τους. Σημαίνει οργάνωση της οικονομίας στη βάση της αλληλοβοήθειας και των κοινωνικών αναγκών, σημαίνει εργασία όλων και μοίρασμα του πλούτου.

Αυτά που ακούγονται ρομαντικά και ωραία, δεν τα σκεφτήκαμε κάποια θερινή νύχτα. Είναι προϊόντα του ταξικού πολέμου και της μελέτης της ανθρώπινης κοινωνίας. Αν κάποτε ακουγόντουσαν γραφικά έχουν αρχίσει να γίνονται αναγκαία. Πόσο μάλιστα σήμερα που η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού δείχνει τις αδυναμίες του και την ενδεχόμενη κατάρρευσή του, προτάσσοντας παράλληλα ως «λύση» μία νέα σκληρή δικτατορία που ξεκινά από την κατοχή χωρών, όπως η δικιά μας από διεθνείς οργανισμούς τοκογλύφων (ΔΝΤ). Ή θα αρχίσουμε να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αναδιοργανώνουμε την οικονομία, τη διαχείριση και την καθημερινότητά μας από τα κάτω, σύμφωνα με τις ανάγκες και επιθυμίες μας ή θα σκύψουμε το κεφάλι στους παγκόσμιους δυνάστες. Η επαναστατική διαδικασία είναι διαρκής και καθημερινή, παίρνει διάφορες μορφές και απαιτεί τη συμμετοχή, τον διάλογο και τη συνείδηση και των υπόλοιπων κομματιών που όλο και θα φτωχοποιούνται.

Η κατοχή και το ξεπούλημα της χώρας, από τα παράσιτα που τόσα χρόνια ψηφίζατε και ελπίζατε, ξεκίνησε με τις συλλήψεις συντρόφων μας ως τρομοκράτες. Τόσο για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, όσο και για να προσπαθήσουν να φοβίσουν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που μπόρεσε να ωθήσει και άλλα κομμάτια της κοινωνίας στην Εξέγερση του Δεκέμβρη. Τρομάζουν μπροστά σε ένα νέο Δεκέμβρη, πιο συνειδητοποιημένο που θα βάλει τα θεμέλια για την κοινωνική αλλαγή – για την επανάσταση.

- Το αίμα του Λ. Φούντα ποτίζει τα άνθη της εξεγερμένης συνείδησης και της πανανθρώπινης επανάστασης

- Αλληλεγγύη και καλή λευτεριά στους συλληφθέντες και σε όλους/ες μας.