Στον απόηχο μιας Εξέγερσης.

Δεκέμβρης 2008. Ένας μήνας που θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία, ως η ελληνική εξέγερση του Δεκέμβρη. Τα γεγονότα πρόσφατα και λίγο πολύ γνωστά. Στον πεζόδρομο της οδού Μεσολογγίου, στην περιοχή των Εξαρχείων, η οποία έχει χαρακτηριστεί από τα media ως το «Άβατο», πέφτει νεκρός ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από το πιστόλι του ειδικού φρουρού Κορκονέα ή αλλιώς «Ράμπο». Ο λόγος είναι φραστικό επεισόδιο, το οποίο δεν σήκωσε η περίσσια «μαγκιά» του φρουρού της τάξης και της νομιμότητας. Η είδηση ταξιδεύει από άκρη σε άκρη και μέσα σε λίγες ώρες ξεκινά η εξέγερση του Δεκέμβρη. Χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο – αλλά όχι αποκλειστικά, βγαίνουν το ίδιο βράδυ στους δρόμους όλης της ελληνικής επικράτειας και εξεγείρονται. Η είδηση της δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τις επόμενες μέρες η εξέγερση εξαπλώνεται γεωγραφικά (Από την Πελοπόννησο ως τη Θράκη και από την Κέρκυρα ως τα νησιά του Αιγαίου) και γενικεύεται με την συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών κομματιών (μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, αριστεροί πλην του κατάπτυστου ΚΚΕ και γενικότερα απλοί άνθρωποι, με ελεύθερο φρόνημα, χωρίς να έχουν κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό προσδιορισμό – ταμπέλα).

Παράλληλα με τα πύρινα οδοφράγματα, τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών και μεγαλο-καρχαριών στους κεντρικούς δρόμους των περισσοτέρων μεγάλων ή μικρών πόλεων της χώρας, αναπτύχθηκε και μία άλλη διάσταση της εξέγερσης. Γίνονται δεκάδες καταλήψεις σε κυβερνητικά κυρίως κτήρια αλλά και πολλές λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές και δρόμους. Αναπτύχθηκε εμβρυακά η κοινωνική αυτο-οργάνωση και ξεπρόβαλε η προοπτική για μία ευρύτερης κλίμακας και διάστασης αυτο-διαχείριση των αναγκών μας, απαλλαγμένη από το κράτος (συγκεντρωτική εξουσία) και τις όποιες «επαναστατικές» ηγεσίες και πρωτοπορίες. Έγιναν απαλλοτριώσεις προϊόντων σε σούπερ-μάρκετ και μεγάλα καταστήματα και μοίρασμα τους σε λαϊκές αγορές και πολίτες, δείχνοντας τον δρόμο της αναδιανομής του πλούτου που οι προνομιούχοι κρατάνε στα χέρια τους εκβιάζοντας όλους τους υπόλοιπους. Μέσα στον αναβρασμό του Δεκέμβρη ξεπρόβαλαν τα πρώτα σπέρματα μίας επανάστασης που γίνεται όλο και πιο αναγκαία, πέρα από επιθυμητή.



Βλέποντας η Εξουσία ότι «χάνει τη μπάλα», πέρα από το να εξετάσει την περίπτωση να κηρύξει την χώρα σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και να κατεβάσει στρατό στους δρόμους, στόχευσε στο να διαβρώσει και να διαβάλλει το μήνυμα της εξέγερσης. Μετά τις πρώτες μέρες αναπτύχθηκε μία φημολογία για «λεωφορεία με αναρχικούς που ταξίδευαν από πόλη σε πόλη με σκοπό να ισοπεδώσουν όλα τα καταστήματα»!!! Φημολογία που αναπτύχθηκε πανελλαδικά και η Καβάλα δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Παράλληλα τα ΜΜΕ υπερτόνιζαν μεμονωμένες περιπτώσεις καταστροφών σε μικρότερα καταστήματα, όπως και περιπτώσεις όχι απαλλοτριώσεων με επαναστατικό χαρακτήρα. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν έχουμε ένα τέτοιο μαζικό φαινόμενο είναι φυσικό να συμμετέχει και κόσμος άπειρος χωρίς επαναστατική συνείδηση ο οποίος ξεσπάει «κατά δικαίων και αδίκων» αλλά και ότι είναι αναμενόμενο να εμφανίζονται άτομα τα οποία επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την χαώδη κατάσταση για να κάνουν την «αρπαχτή» τους (και δεν ήταν μόνο άτομα του υποκόσμου και απόκληροι μετανάστες αλλά και πολλοί «γραβατοφορεμένοι ευυπόληπτοι πολίτες» και «απλοί άνθρωποι» όλων την ηλικιών). Στο μέτρο των δυνατοτήτων αποκρούστηκαν τέτοιες συμπεριφορές, αλλά δεν είναι πάντα και παντού εφικτό. Έτσι λοιπόν η Εξουσία επεχείρησε να δείξει τα «μελανά» σημεία της εξέγερσης για να αποκρύψει το ουσιαστικό μήνυμά της. Αυτό του ενεργού πλήθους που παίρνει στα χέρια του την κατάσταση καταργώντας το κατεστημένο και ανοίγοντας τον δρόμο για την αυτο-οργάνωση, την οικονομική δικαιοσύνη και την απελευθέρωση. Επιπλέον στόχος της ήταν να φέρει σε σύγκρουση τους πιο συντηρητικούς πολίτες με τους διαδηλωτές. Πέρα από τα ψέματα, επιστράτευσαν και παρακρατικούς τραμπούκους (χρυσαυγίτες, μπράβους και κομματόσκυλα) στη Λάρισα, στην Κομοτηνή και στην Πάτρα, για να δημιουργήσουν την εικόνα που ήθελαν. Παρόλα αυτά η Εξέγερση εξαπλώθηκε και έκλεισε τον κύκλο της.
Το μήνυμα της έφτασε σε όλη την υφήλιο… Από την Γαλλία, με τον Σαρκοζί να φοβάται για αλυσιδωτή εξάπλωση, ως τα βουνά του Μεξικού με τον χαιρετισμό των εξεγερμένων της Chiapas. Από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, με τις διάφορες εκδηλώσεις αλληλεγγύης(καταλήψεις, πορείες, επιθέσεις σε τμήματα), ως την βόρεια και νότια Αμερική. Η ηχώ της ελληνικής Εξέγερσης του Δεκέμβρη ακούστηκε παντού και ως πηγή έμπνευσης για τους ανά την γη κολασμένους, έδειξε τον δρόμο για την απελευθέρωση και ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Στον απόηχο της Εξέγερσης, υπήρξαν 67 προφυλακισμένοι (46 αυτή την στιγμή που γράφεται το παρόν). Με πιο κραυγαλέα την περίπτωση της Λάρισας, όπου κατηγορούνται με βάση τον τρομο-νόμο. Αξίζει να σημειώσουμε ότι εκτός από έναν, όλοι οι υπόλοιποι δεν προέρχονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά είναι άνθρωποι που συμμετείχαν και φυλακίστηκαν για αυτό. Η αλληλεγγύη δεν είναι εργολαβία των αναρχικών, αλλά αφορά όλους όσους συμμετείχαν ή είδαν με κατανόηση τα πρόσφατα γεγονότα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, που δείχνει ότι δεν αφήνουμε κανέναν παρατημένο στα χέρια της Εξουσίας και το όπλο για να σπάσουμε τον φόβο που θέλουν να μας εμφυσήσουν. Η ύψιστη κοινωνική αξία και θεμέλιο για τον κόσμο που θέλουμε να πραγματώσουμε.