Ο σοσια-ληστής διοικητής του ΔΝΤ

Το ΔΝΤ θεωρητικά είναι ένα κοινό ταμείο που ίδρυσαν οι ΗΠΑ με μέλη (που πληρώνουν εισφορές) όλα τα κράτη σχεδόν του κόσμου και σκοπό έχει να δίνει δάνεια σε χρεοκοπημένες κυβερνήσεις. Πρακτικά όμως είναι όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που προωθεί τα συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε όποια χώρα έχει δανείσει, οι άνθρωποι πείνασαν.

Διοικητής του ΔΝΤ είναι ο Ντομινίκ Στος Καν, γεννημένος σε καλοβομένη οικογένεια και μπήκε αμέσως σε μια καλή σχολή. Όμως φαίνεται πως τα λεφτά δε βοηθάνε το μυαλό, καθώς όταν προσπάθησε να μπει στο πανεπιστήμιο απέτυχε στις εξετάσεις. Τελικά τα κατάφερε σε άλλο πανεπιστήμιο και πήρε πτυχίο στα νομικά και διδακτορικό στα οικονομικά. Όλες τις γνώσεις που χρειάζεται για να διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή.

Έγινε καθηγητής πανεπιστημίου διδάσκοντας οικονομικά. Λένε οτι μπορείς να καταλάβεις καλύτερα έναν άνθρωπο αν κοιτάξεις τους φίλους του. Στις παρέες του ο Στρος Καν είχε και τον Dennis Kessler που τότε ήταν στο Γαλλικό πολιτικό κόμμα Επαναστατική Κομμουνιστική Λήγκα τροτσκιστικής έμπνευσης και αργότερα έφυγε και έγινε αντιπρόεδρος της Γαλλικής ένωσης εργοδοτών MEDEF (σαν το δικό μας ΣΕΒ=Σύνδεσμος Ελλήνων Βαμπίρ).

Ο Στρος Καν ξεκίνησε τη πολιτική του σταδιοδρομία ως ακτιβιστής-μέλος της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών (UEC) η οποία είναι κομμάτι της ανεπίσημης νεολαίας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος PCF. Γνωρίστηκε με μελλοντικούς πολιτικούς και σύντομα μπήκε στο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), σαν το δικό μας ΜΠΑΤΣΟΚ. Η δύναμή του ανέβηκε μέσα από τη τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι που τον κάνανε υπουργό βιομηχανίας (όπως ήταν κάποτε κι ο "δικός μας" ο Σιμήτης).

Όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχασε τις επόμενες εκλογές, ο Στρος Καν έγινε μέλος της Επιτροπής Σοφών του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ταυτόχρονα άνοιξε δικιά του εταιρία νομικών συμβούλων για θέματα εμπορικής νομοθεσίας.

Το 1994 ο διοικητης της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας Renault κάλεσε τον Στρος Καν να γίνει μέλος σε μια οργάνωση πολιτικής επιροής στις Βρυξέλλες με το όνομα Κύκλος της Βιομηχανίας. Εκεί ο Στρος καν γνωρίστηκε με δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες και έγινε γραμματέας και αντιπρόεδρος της οργάνωσης, και από τότε άρχισε να δέχεται κριτική από το κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση.

Ο Στρος Καν παντρεύτηκε μια διάσημη τηλεπαρουσιάστρια και έγινε υπουργός οικονομικών. Ξεκίνησε ένα άγριο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (όπως της France Telecom, ο γαλλικός ΟΤΕ) και η γαλλική οικονομία είχε άριστες επιδόσεις όσο ήταν υπουργός. Επίσης αντιτάχθηκε σθεναρά στις προτάσεις για μείωση του ωράριου εργασίας (το 35ωρο), και μείωσε τη φορολογία στις κατασκευαστικές επιχειρήσεις. Ετοίμασε το δρόμο για την είσοδο της Γαλλίας στο Ευρωνόμισμα. Η επιρροή του στα πολιτικά της
Γαλλίας του επέτρεψε να φτιάξει ένα ανεπίσημο δίκτυο πολιτικών με όνομα Σοσιαλισμός και Δημοκρατία.

Η φήμη του ζημειώθηκε όταν το όνομα του συνδέθηκε με οικονομικά σκάνδαλα (ένα των οποίων είχε σχέση με ένα ταμείο ιατρικών ασφαλήσεων για φοιτητές). Παραιτήθηκε από υπουργός και τα δικαστήρια τον αθώησαν.

Ο Στρος Καν ήταν ο κύριος εμπνευστής του εκλογικού προγράμματος των Σοσιαλιστών για τις εκλογές του 2007, και τότε αποκάλυψε οτι ήθελε να γίνει αρχηγός του κόμματος και πρωθυπουργός αν νικούσε τις εκλογές, αλλά τελικά κομματικός αρχηγός έγινε η Segolene Royal η οποία αργότερα έχασε τις εκλογές από τον Σαρκοζί. Επίσης ο Στρος Καν Ίδρυσε μια ομάδα ερευνών (think tank) με όνομα Στα Αριστερά της Ευρώπης. Όταν γινόταν το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα κάλεσε τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν Ναι αλλά η φήμη του έπαθε ζημειά μετά την αρνητική ψήφο της πλειοψηφίας (54%) των ψηφοφόρων.

Με το Σοσιαλιστικό Κόμμα νικημένο από τον συντηρητικό Σαρκοζί, ο Στρος Καν αποφάσισε να φύγει και πήγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όπου τον δέχτηκαν ως διοικητή το 2007 με τη προσωπική υποστήριξη του Σαρκοζί καθώς και με την υποστήριξη των κυβερνήσεων όλων των κρατών-μελών της ΕΕ, των ΗΠΑ, της Κίνας, αλλά και των περισσότερων Αφρικανικών κυβερνήσεων (και φανταστείτε οτι κάποτε ήταν "κομμουνιστής ακτιβιστής"!). Οι άλλοι υποψήφιοι ήταν ένας πολωνός πολιτικός, και ένας τσέχος πολιτικός που είχε την υποστήριξη της κυβέρνησης της Ρωσίας.

Ως διοικητής του ΔΝΤ ο Στρος Καν δήλωσε πως είναι έτοιμος να υπηρετήσει τη παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη (μη τυχόν και τον παρεξηγήσει κανείς λόγω του κομμουνιστικού-σοσιαλιστικού παρελθόντος του!). Εκεί το όνομά του και πάλι συνδέθηκε με ένα σκάνδαλο (οτι είχε ερωτική σχέση με γυναίκα μέλος του ΔΝΤ που παραιτήθηκε με μεγάλες χρηματικές απολαβές). Η επίσημη έρευνα του ΔΝΤ κατέληξε οτι "η ερωτική σχέση ήταν ένα ατυχές γεγονός" αλλά αθώωσε τον Στρος Καν.

Πιστεύεται πως με τις εκλογές του 2012 ο Στρος Καν ίσως ξαναγυρίσει στους γάλλους Σοσιαλιστές με την ελπίδα να εκλεγεί ως πρωθυπουργός της Γαλλίας. Τα γκάλοπ δείχνουν πως αν είχε εκλογική αναμέτρηση με τον Σαρκοζί θα νικούσε.

Σήμερα λοιπόν η Ελλάδα είναι υπό το ζυγό του σοσιαλιστή Γιωργάκη και του επίσης σοσιαλιστή Στρος Καν. Άσχετο, αλλά ο Γιωργάκης μας είναι και αρχηγός της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2006 (ένωση πολιτικών κομμάτων τύπου ΜΠΑΤΣΟΚ δηλαδή). Με τους σοσιαλιστές στη κυβέρνηση πολλών κρατών αλλά και με σοσιαλιστή διοικητή στο ΔΝΤ, θα περίμενε κανείς οτι είμαστε κοντά στην απελευθέρωση από το καπιταλιστικό ζυγό. Όμως αυτό που έχει γίνει είναι οτι οι αστοί χωρίστηκαν σε δυο κόμματα (συντηρητικοί-σοσιαλιστές) για να μας κοροϊδεύουν καλύτερα, και πίσω από τις κάμερες πίνουν μπύρα μαζί. Στην υγεία των κορόιδων πάντα.

Οι Μαρξ και Ένγκελς έκαναν μεν μια αξιόλογη ανάλυση της ταξικότητας της κοινωνίας και του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά είχαν την ιδέα πως ήταν δυνατόν να διαχωρηστεί ο καπιταλισμός από το κράτος και έγραψαν πως μόλις οι κομμουνιστές έπαιρναν την εξουσία τότε το κράτος θα εξαφανιζόταν απο μόνο του, χωρίς όμως να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς θα γινόταν κάτι τέτοιο. Το 19ο αιώνα οι τότε αντικαπιταλιστές χωρίστηκαν σε δυο μεγάλες ιδεολογικές ομάδες, τους κομμουνιστές που συμφωνούσαν απόλυτα με τον Μαρξ και σκέφτηκαν οτι ήταν δυνατόν να μπούνε στο αστικό κράτος, και τους αναρχικούς (Μπακούνιν κ.α.) που προέβλεψαν πως αν εμφανιζόταν ποτέ κομμουνιστικό κράτος θα ήταν μια άθλια δικτατορία. Εμφανίστηκαν αρκετά κομμουνιστικά κράτη και όλα ταίριαζαν με αυτό το χαρακτηρισμό, ενώ όσα έχουν μείνει σήμερα είτε έχουν γίνει και επίσημα στρατοκρατίες (Βόρεια Κορέα: ο μαρξισμός αντικαταστάθηκε από την ιδεολογία Juche που θεωρεί βάση της κοινωνίας το στρατό) είτε έχουν γίνει το ονειρικό καθεστώς κάθε καπιταλιστή με σταθερή κυβέρνηση και πάμφθηνο εργατικό δυναμικό (Κίνα). Προφανώς έχουμε αρκετή ιστορική εμπειρία για να καταλάβουμε πως η ιδέα "φτιάχνουμε κόμμα και παίρνουμε την εξουσία" δεν οδηγεί στη λύση που θέλουμε. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε τον πιο αποφασισμένο επαναστάτη αν του δώσεις την ανώτατη θέση μιας εξουσιαστικής δομής, καθώς η εξουσία διαφθείρει. Αντίθετα, όταν εφαρμόστηκε το αναρχικό μοντέλο στην Αναρχική Καταλωνία, όσο τις επέτρεψαν να υπάρξει ο Φράνκο και οι κομμουνιστές, η κοινωνία δούλευε μια χαρά. Τελικά καταλαβαίνουμε πως το πρόβλημα δεν είναι ποιό πρόσωπο ή τάξη έχει την εξουσία, αλλά η ίδια η ύπαρξη της κοινωνικής δομής που δημιουργεί εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Το δρόμο για την έξοδο από αυτή τη κατάσταση μας τον έδειξαν οι επαναστάτες στην Ισπανία του 1936.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1158370